"تپه های مثل فیل های سفید" مشخصا یک داستان کوتاه محسوب می شود. داستانی دیالوگ محور و فضایی مینیمال. روایتی که به صورت واقع گرایانه و در بستر زمان خطی یک موقعیت را برای خواننده تشریح و تصویر می کند. قدرت تجسم و تصور همینگوی را می توان در چنین تک داستان های پر قدرتی احساس کرد. یک مرد و زن در ایستگاه قطار و در فاصله رسیدن قطار، دم دکه ای مشروب فروشی می نشینند تا دمی بیاسایند و نفسی چاق کنند. از همان ابتدا، و با دیالوگ مرد موقعیت شروع می شود به گسترش.
"تپه ها در امتداد دره ابرو دراز بودند و سفید. این طرف نه سایه ای بود و نه درختی و ایستگاه بین دو خط آهن در آفتاب بود. درست کنار ایستگاه، درسایه داغ، دکه ای بود که ورودی اش پرده حصیری از شاخه های بامبود آویزان بود تا مگس ها تو نروند. "
تا اینجا مقدمات فضا سازی انجام شده است. خیلی مختصر و خیلی تصویری و بدون بکار گیری صفتی غلو شده. بلافاصله شخصیت ها معرفی می شوند. "یک مرد آمریکایی و دوست دخترش که پشت میزی، توی سایه، بیرون دکه نشسته اند." چرا می گوید "آمریکایی "؟ چون خواننده بفهمد که مکان آمریکا نیست و این مرد جایی است که آمریکایی خارجی محسوب می شود. که خب زود می فهمیم که اسپانیاست! چون قطار دارد از بارسلون می آید و مقصدش مادرید است.
"خیلی داغ بود و قطار سریع السیر بارسلون چهل دقیقه دیگر می رسید. اینجا دو دقیقه ای توقف می کرد و بعد روانه مادرید می شد."
تمام. مقدمه داستان و صحنه پردازی داستان نود درصد انجام شد. خیلی راحت و روان با شرحی به جا و بدور از حاشیه و غیر واقعی بودن. جوری که اگر حتی یک بار در عمرمان وارد یک ایستگاه قطار حتی محلی اش هم نشده باشیم، قشنگ می توانیم فضا را حس کنیم. و بعد دیالوگ ها شروع می شوند.
- ۹۸/۰۴/۲۵